رسیدگی در غیاب در پرتو اعمال مقررات ماده 339

رسیدگی در غیاب در پرتو اعمال مقررات ماده 339 

به موجب مقررات ماده ۳۳۹ قانون آیین دادرسی کیفری «پس از ارجاع پرونده نمی توان آن را از شعبه مرجوعٌ الیه، أخذ و به شعبه دیگر مگر به تجویز قانون ارجاع داد.» تبصره یک همان ماده نیز مقرر داشته «رعایت مفاد این ماده در مورد شعب بازپرسی، دادگاه تجدیدنظر استان و شعب دیوان عالی کشور نیز الزامی است.» اما گاهی دیده می شود که با عدم حضور موقت بازپرس در یک شعبه و تقاضای طرفین دعوا، پرونده برای رسیدگی در غیاب به شعبه ای دیگر ارجاع می گردد و بازپرس شعبه ای دیگر به موضوع رسیدگی نموده و در غیاب وی امر تحقیق تعطیل نمی گردد، لکن آن چه هم است این که آیا این روال که به «رسیدگی در غیاب» مشهور شده است، با مقررات ماده 339 قانون آیین دادرسی کیفری در تناقض است یا خیر؟ به نظر می رسد چنانچه برای یک بار و موقتاً پرونده به منظور عدم تعطیلی امر تحقیق از شعبه ای از بازپرسی به بازپرسی دیگری ارجاع و امر تحقیق از سوی آن بازپرس انجام گردد قطعاً تناقضی با مقررات ماده مآرالذکر نداشته زیرا منظور نظر ماده مذکور «اخذ پرونده از شعبه مرجوع الیه» است نه انجام موقت تحقیقات، لکن باید توجه داشت که در اعمال رویه رسیدی در غیاب بایستی به حداقل تحقیقات ضروری اکتفاء شود و بازپرس دوم هرگز نمی تواند در زمان رسیدگی در غیاب مبادرت به صدور قرار های نهایی در پرونده شعبه دیگر نماید که البته از این امر نیز اجتناب می گردد.

برگرفته از کتاب «مبسوط در آیین دادرسی کیفری، نویسنده: مجتبی باری»

در کانال «میثاق عدالت» (کانال تخصصی آیین دادرسی کیفری) با ما همراه باشید.

کانال یوتیوب:کلیپ کده Mobi7

www.Sina7.ir